Loppies

Op zaterdagmiddag reden we naar Middenbeemster om de kaarten op te halen. De plaats van bestemming bleek een boerderij met heel veel honden. De kaartenverkoper wilde van zijn kaarten af omdat een vriend die mee zou gaan, ziek was geworden. Zijn vrouw en een andere vriend gingen wel. We gaven zijn vrouw (die plaatsen naast ons had) een hand en namen afscheid. Bij de voordeur zei hij nog:”Ik heb in ieder geval je nummer, kan ik je nog eens bellen om te vragen of mijn vrouw zich gedragen heeft!” We lachten met hem mee en verlieten het pand.

Op zondagmiddag wilden we nog even iets sportiefs doen dus we boekten een tannisbaan. Even dat luie zweet eruit. In de loop van de middag nog wat hand en spandiensten verricht voor ‘ons’ hotel en toen was het tijd om te gaan!

Vol verwachting klopte vooral mijn hart. Zou het nog herkenbaar zijn? Kan ik nog meezingen en hoe zien ze er eigenlijk uit na al die jaren?

We vonden een parkeerplek vlakbij het gebouw (wat dat aangaat vind ik het altijd prettig om een concert in Ahoy bij te wonen: waar je ook zit of staat het is net allemaal niet te groot of te massaal) en vijf minuten na binnenkomst begon het eerste optreden.

Saillant detail: De ‘vrouw van’ was er nog niet maar toevalligerwijs zat er naast me een oud-collega van het vliegen. Twee jaar geleden zat ik aan boord bij haar vanaf Aruba. Wat is het toch een kleine wereld! We zongen mee met Bennie Jolink en zijn veelal onbegrijpelijke tekst. Behalve ‘oehoeoehoe oehoeoehoe oeoeohoerend hard!’

Af en toe keken we naar onze buren. De “vrouw van” en “een vriend.” Ze leken het erg gezellig te hebben met elkaar. We zochten er niets achter.

Na nog meer optredens volgden eindelijk de Dolly Dots. Ik zag dat er vier stoelen het podium op werden gesleept dus als die hard-fan wist ik dat ze zouden beginnen met She’s a Liar. Het was een feest van herkenning, ik kon alle nummers (3!) meezingen en behalve ouder en dikker, waren ze niet echt veel veranderd. En nou schijnt het zo te zijn dat in mei een reunie-concert gepland staat...

We keken weer naar onze buren en vielen meteen van onze stoel: haar hand zat in zijn kontzak en ze gaf hem een kus in zijn nek. Daarna zoende hij haar en het werd iets intiemer.

Ik hoop zó dat haar man mij niet gaat bellen ….