Loppies

Deze foto is gemaakt terwijl we bezig waren met de nadering voor ACE. Let dan vooral op al dat vulkanisch gebergte!

Tijdens het instappen kreeg ik een enorme niesbui. Ik dacht even dat ik plots allergisch geworden was voor de passagiers. Gelukkig bleek dit niet het geval, anders was het een NO GO.

Aan het einde van schoolvakanties heb je altijd heel veel *mag je zelf invullen* aan boord. Het fijnst is dit op een avond- cq nachtvlucht. Meestal vallen ze dan wel in slaap. Overdag valt dit vies tegen! Maar goed, zo ver ben ik eigenlijk nog niet. Nadat alle passagiers in- en uitgestapt waren op ACE, gingen we door naar het volgende station, Fuerte Ventura. Omdat het vliegtuig daar moest worden schoongemaakt en bijgetankt, riep ik om dat iedereen van boord moest en dat men alle handbagage mee moest nemen. Wij accepteerden geen enkele verantwoordelijkheid voor dat wat achterbleef.

Ik vond het dan ook zeer vreemd dat ik een bak of drie vol met handbagage aantrof waarop we passende maatregelen moesten treffen.

Even uitleg: Iedereen weet wat zich 11 september heeft afgespeeld, dit jaar alweer 6 jaar geleden. Naar aanleiding daarvan zijn de veiligheidsmaatregelen rondom de luchtvaart verscherpt. Dit betekent onder meer dat bij een tussenlanding waarbij er passagiers komen en gaan, de overgebleven passagiers hun handbagage op schoot moeten nemen zodat wij kunnen controleren of er geen ongewenste bagage achterblijft. Logisch, toch? Je weet namelijk nooit wat er in zo'n achtergebleven tas zit.

Enfin, in dit geval geldt hetzelfde. We weten niet of deze bagage is van mensen die uitgestapt zijn op FUE of dat dit handbagage is van mensen die met ons verder vliegen naar Amsterdam. Dus hebben we alles uitgeladen en in de brug neer gezet. Niet om de passagiers te pesten, dat moge duidelijk zijn. We gaan er namelijk niet van uit dat passagiers denken "ja, dikke vinger, ik neem echt mijn tassen niet mee, ze kunnen me nog meer vertellen. Ha, ik laat het lekker aan boord, eens kijken wat ze doen." Nou ja, dat is nu ook weer uitgelegd.

Tijdens het instappen, ontdekten de passagiers hun bagage en toen iedereen aan boord was, lag er niets meer. Gelukkig. We hadden namelijk een ander probleem: er waren passagiers ingecheckt in onze tent. Dat kan dus niet. Van de afhandeling kreeg ik te horen dat we dan maar een telex moesten sturen. "Niet nu, we staan er namelijk al en het met nu opgelost worden." Ze keek me ietwat glazig aan. Ik vroeg om de vrije stoelnummers, we zaten helemaal vol op de crewtent na dus er moest plek zijn voor deze zes mensen. Helaas waren de stoelen helemaal verspreid door het toestel. In dit geval moet ik oprecht complimenten maken, niemand was boos. Ik legde de situatie uit en de passagiers werkten gewoon mee. Ondanks dat ik de gezinnen uit elkaar moest plaatsen. Wat een meevaller! Ik bood ze spontaan een drankje aan, dit gebeurt echt niet dagelijks!

Ik mocht de derde 'helft' van de vlucht rusten. Ik kroop in de tent, luisterde naar de verhalen die passagiers aan elkaar vertelden en probeerde even te slapen. Dat was niet van lange duur. Onze jeugdige passagiers hadden ontdekt dat je heel leuk door het gangpad heen en weer kon rennen en vooral springen van de ene stoelleuning naar de andere stond met stip op nummer 1 van activiteiten die je tijdens de vlucht kunt doen als je onder de 1 meter 10 bent. Overigens heeft het geen zin om de ouders hierop aan te spreken, het is namelijk niet hun probleem. "Het zijn kinderen hè, die kun je nu eenmaal niet opvoeden!"

Ik zag groen en geel van vermoeidheid maar kon mijn draai niet vinden in de tent dus ik ging maar weer werken. Ik depte mijn wallen met ijklontjes en dook maar in mijn administratie. En toen voelde ik mijn oren; de daling werd ingezet!

Na dertien-en-een-half uur werken, stonden we weer op Nederlands grondgebied. We sloten de vlucht af met -jawel- een drankje en een ieder ging zijns of haar weegs. Grappig was nog wel dat dit een invliegvlucht was van een vrouw die net haar cabinecursus had afgerond. Na jaren te hebben gewerkt als directiesecretaresse wilde ze zo graag vliegen dat ze genoegen nam met minder salaris, onregelmatige werktijden en een seizoenscontract. Grappig. Bij mij was het precies andersom.