Loppies

Zondag heb ik weer een deel van mijn auto afbetaald. Ik heb weer gevlogen. Om 2 uur 40 ging de wekker. Ik was zowaar de avond ervoor al om 8 uur onder zeil dus ik werd redelijk uitgerust wakker. Vandaag had ik het weer gemakkelijk, ik hoefde niet na te denken wat ik aan zou trekken, ik kroop weer in mijn uniform en ging van huis.

Vanwege de extreem vroege meldingstijd en de lengte van de werkdag, werd deze vlucht ‘heavy’ gemaakt, twee poppetjes erbij in de cabine en één poppetje extra in de cockpit. En natuurlijk een tent, ingebouwd tussen de passagiers in, niet om in te rusten maar om de gesprekken van de passagiers af te luisteren tijdens de vlucht. En het is de bedoeling dat iedere cabinelid drie uur onafgebroken hierin zit opgesloten en je onderwerpt aan schoppende kindervoeten en scheten latende passagiers. En dan zeggen ze dat we niet aan klantentevredenheidonderzoek doen …

Het is de laatste dag van de Krokusvakantie dus we hoopten stiekem dat we leeg heen zouden vliegen en vol terug. Helaas. We zaten nagenoeg vol heen en terug was de kist ook helemaal vol. Maar daarover strax meer.

Vanwege het vroege tijdstip deden we de service op onze sloffen, we wilden niemand wakker maken. We zetten de film aan en de passagiers konden zelf kiezen; of ze vielen gewoon in slaap of ze keken lekker film. Wij bladerden lekker door onze lectuur heen.

Het kindergehalte was niet zo heel erg hoog aan boord. Passagiers gedragen zich aan boord vaak alsof ze thuis zijn. En dan bedoel ik dat op twee manieren. Bij de meeste passagiers ben ik nooit thuis geweest maar het lijkt me stug dat kinderen daar gewoon met hun schoenen aan mogen staan op tafels, stoelen banken etc. Aan boord gebeurt dat wèl. En o wee als je daar wat van zegt …

In het voorbij lopen had ik aan de vader van een jochie van een jaar of twee gevraagd of hij het jongetje z’n schoenen uit wilde doen als hij op de stoel stond. Er werd geknikt en ik liep door. Vijf minuten later zie ik datzelfde jochie, weer met zijn schoenen aan, op een stoel getild worden. Ik dacht nog “ok, hij is het vast even vergeten, hij zal het zo nog wel doen.” Een half uur later zie ik hetzelfde gebeuren. Ik ging even poolshoogte nemen. In alle redelijkheid vroeg ik de ouders “waarom ze nou niet zijn schoenen hadden uitgetrokken, dat had ik toch al eerder gevraagd?” De vader vond me erg kinderachtig. Ik vroeg hem waarom hij dat vond? Ik bedoel, thuis doet hij dit toch ook niet? Ik werd het grootste gedeelte van het gesprek genegeerd. Hij kon het echter niet nalaten om te vermelden dat hij zijn beklag ging doen bij meneer XXXXX. Ik wenste hem veel succes, deze (voormailig) directeur werkt al bijna 5 jaar niet meer bij ons. Om een lang verhaal kort te maken, passagiers doen maar waar ze zin in hebben, als crew heb je geen poot om op te staan. Hoeveel regeltjes een luchtvaartmaatschappij ook verzint, hoe goed je het ook probeert te doen, je bent overgeleverd aan de willekeur van ‘de passagier.’ Ze lachen je in je gezicht uit en om hen heen zitten ramptoeristen te wachten tot er een handgemeen ontstaat.

Even een nuance in bovenstaande. Voor degenen die (weer) gaan vallen over mijn generaliserende toonzetting, ja ik ben me er van bewust dat ik dit doe. Ik baal gewoon van de manier waarop steeds meer passagiers zich ten opzichte van crew gedragen, alsof zij het voor het zeggen hebben aan boord en niet andersom. De klant is koning, klopt helemaal, maar dan moeten ze zich wel koninklijk gedragen. En vooral dat laatste wordt heel vaak vergeten.

De retourvlucht beschrijf ik morgen, ik moet nu weer even slapen ...