Loppies

Wat was het leuk!

Ik ben doodop maar absoluut voldaan.

Vannacht kon ik niet echt slapen. Ik had last van gezonde, slapeloze spanning. Wel vier keer controleerde ik of ik echt alle foto's in de juiste volgorde had gezet. Even zo vaak moest ik naar het toilet. Een zenuwenplasje plegen.

Om 8 uur ging dan -eindelijk- de wekker. Nerveus was ik niet. Zenuwachtig wel. Na check, check dubbelcheck laadde ik mijn spullen in de auto en ging op zoek naar het gebouw dat recht tegenover het oude woonhuis van mijn Hollandse-oma-die-bestaat-uit vier-verschillende-rassen staat. En in hetzelfde gebouw volgde ik ooit, ergens in de vorige eeuw, een avondcursus.

Ik was natuurlijk veel te vroeg. Zo'n anderhalf uur. Eigenlijk was ik dus op tijd; als ik moet vliegen, meld ik me ook anderhalf uur van te voren...

Anyway, ik werd opgevangen door één van de docenten en, zoals het echte leraren betaamt, gingen we eerst koffie drinken in de lerarenkamer. Het voelde allemaal heel vertrouwd, alsof ik er al jaren kwam. Ik werd nieuwsgierig besnuffeld door de aanwezige docenten. Ze hadden natuurlijk nog nooit een stewardess van zo dicht bij in het wild gezien. Sommigen durfden het zelfs aan een praatje met me te maken!

Om half elf was het dan zo ver. Ik moest gaan bewijzen dat ik niet alleen kan schrijven maar dat ik ook met vertellen de aandacht kon vasthouden. Langzaamaan druppelde het klaslokaal vol. De één na de ander op zijn/haar paasbest. Op verzoek van de school was dat, je hebt nu eenmaal een representatieve functie in de luchtvaartdienstverlening.

Na het voorstelrondje begon ik aan mijn presentatie. Ik zat op mijn praatstoel en kwam er niet meer vanaf. Ik vergat nog net niet adem te halen tussendoor. Ik nam de leerlingen mee op een foto-vlucht. Van A tot Z vertelde ik, en liet ik ze natuurlijk zien, wat ze zoal op een vlucht tegen konden komen. In het begin durfden ze nog niet echt vragen te stellen maar aan het einde van het eerste blok kwamen ze op gang. "Willen jullie niet een keer pauze?" vroeg ik af en toe. Ze knikten van nee, of ik verder wilde vertellen.

Tuurlijk! De middagpauze duurde geen drie kwartier maar twintig minuten. Toen ik bij het lokaal terug kwam stonden ze al te wachten om weer naar binnen te mogen. Zo leuk! Ach, ik kan wel uren doorgaan (nu met schrijven, toen met vertellen) maar de conclusie blijft hetzelfde: wat een gave ervaring was dat!

Ik kijk nu al uit naar mijn volgende les!