zondag 6 mei 2007
Ik ben gisteren weer eens in bad geweest. Een heerlijk warm bad van oud-collega’s welteverstaan. Ik ging –eindelijk- weer eens vliegen!
Mijn laatste vlucht was ruim een maand geleden en dan gaat het toch wel weer kriebelen. Niet dat ik de passagiers echt mis, ik mis wel de gezelligheid en de sfeer die er altijd rondom het vlieggebeuren hangt. En vrijdagmiddag ging de telefoon. Ik mocht kiezen uit de volgende vluchten:
“-een Monastir …
-een Las Palmas als representative mee met Air Finland en…”
“Doe mij die laatste maar!”
Ik mocht dus mee als rep. (= afgevaardigde van onze club om de vragen van passagiers te beantwoorden en de speeches te houden) Er is namelijk vanwege de te verwachten zomerdrukte een vliegtuig compleet met bemanning gehuurd van Air Finland. Men had eerst gezocht naar een ‘los’ vliegtuig maar die bleek niet te vinden te zijn. Er was al helemaal niets beschikbaar in de 737 categorie dus werd het een 757 van Air Finland. Saillant detail: De OH-AFI (Finse registratie) was ooit eigendom van ons en vloog toen rond als de TKD. In het interieur zag je dan ook heel veel herkenbare zaken terug… Maar daarover later meer!
En daar stonden ze ineens, acht man sterk zonder voorbereiding. De dag ervoor waren ze aangekomen uit Helsinki, in een airport hotel gestopt en zonder ons gebouw gezien te hebben of op wat voor manier dan ook kennis te hebben gemaakt met ons als club, kwamen ze zich melden voor duty. Ok, ik lieg een klein beetje. Ze hadden wel een boekwerk gekregen met wat info. Ze waren alleen niet op de hoogte van; de crewroom, operations, toiletten, briefingkamers, maaltijdvriezers, rookruimten, postvakken, crewco, crewsupport en andere praktische zaken. In de vijf minuten die we nog hadden liepen we overal even snel langs en met rokende schoenzolen begaven we ons naar het bemanningencentrum en het vliegtuig…
Ik liet ze onderweg zien waar ze als crew goedkoop aan sterke drank konden komen. (Voor na de vlucht uiteraard!)
Tijdens de wandeling naar de machine vroeg één van de Finnen of ik ooit in Italië was geweest voor onze club. Ik beaamde dat.
Voor degenen die ‘ons’ nog niet zo lang kennen, in de jaren ’90 vlogen we veel charters vanuit Italïe voor een grote touroperator aldaar. Omdat ons Italiaans het veelal niet haalde bij dat van de lokale Italianen hadden we echte Italianen ingehuurd om als steward en stewardess de communicatie aan boord te vergemakkelijken. Een aantal jaar geleden zijn we er –helaas- mee opgehouden en toen is ook de lokale crew ontheven van hun functies.
Wat bleek nou? Zij had jaren geleden voor ons gevlogen als lokale stess. Van oorsprong is ze Fins maar ze werd ooit verliefd op een Italiaan en woonde daarom een tijdlang in Italië. Toen wij stopten met onze operatie daar, ging haar relatie ook uit en toen ging ze vliegen voor een club in de Verenigde Arabische Emiraten. Na zes jaar had ze het daar gezien, bovendien werd ze verliefd op een Fin dus verhuisde ze naar Finland. En ging ze vliegen voor Air Finland …
En dus stond ze ineens weer bij ons aan boord, op één van de vliegtuigen waarmee we een groot deel van onze Italiaanse operatie uitvoerden…
We haalden herinneringen op aan oud-collega’s en verbaasden ons over de toevalligheid. Ik bedoel, hoe groot is de kans nou dat zoiets gebeurt? Ik herkende haar in eerste instantie niet maar dat kwam vooral omdat ze toen ‘blond and skinny’ was. Ach ja, dat ben ik ook ooit geweest.
Enfin, we kwamen onderweg de ochtend-Finnen tegen. Wat een leuk volk is dat toch, erg complimenteus. Zodra ze elkaar zien zeggen ze ‘mooi mooi’. Moet je voorstellen dat je net een zware vlucht achter de rug hebt en iemand ziet je en die zegt; ‘mooi mooi!’ Als dat je zelfvertrouwen geen boost geeft …
(Later bleek overigens dat het gewoon ‘hallo’ betekent. Dag zelfvertrouwen)
Aan boord moest er nog een hoop gedaan worden. Onze cateraars hadden –overigens met de beste bedoelingen- de boel beladen maar helaas niet volgens het beladingschema van onze oude 757. Overal en nergens stonden boxen en drystores. Ik dacht dat ik als rep. een hele laidback vlucht zou hebben, beetje speechen en op je krent zitten en een boekje lezen. Niets van dat alles dus. Ik deelde mezelf in tweeën en ging voor en achter helpen om de trolleys klaar te zetten voor de service en om te laten zien wat ze onderweg allemaal nodig hadden op de kar. En de service was helemaal een spektakel.
Picture this: Je komt uit Finland en je spreekt geen woord Nederlands. Het assortiment wat wij aan boord hebben, is voor jou totaal onbekend. Neem als voorbeeld een ‘gevulde koek’. Op het plaatje in de verkoopfolder staat een halve afgebeeld. Vervolgens mag jij in 8 –veel te- volgepropte lades op zoek naar dat item. Als je het gevonden hebt (achterin la 4), kijk je op de turflijst en zoek je het item op, je zet een streepje, je onthoudt het bedrag en dan… blijkt het een groep van 8 personen te zijn die dwars door elkaar gaat bestellen. De helft articuleert niet goed of zegt iets dat niet op je lijstjes staat; ’twee kop of soep’, ‘een worstebroodje’ en ‘een Spa blauw’. Je handen beginnen te trillen, je rekenmachine slaat op tilt, de collega’s van de andere kar bellen je om hot snacks, twee kannen heet water, broodjes en… je loopt ietwat rood aan.
Ik had heel veel medelijden met ze. Ze bleven lachen en hun uiterste best doen. Zo goed hun best dat we outbound al door de broodjes heen waren. Omdat we zoveel verkocht hadden, was er geen tijd meer voor een tweede service. Ook inbound slechts eenmaal door de cabine gelopen. En qua omzet hadden we anderhalf keer zoveer verkocht als normaal op een Las Palmas. Klagen deden ze niet, het waren echt bikkels.We moeten vaker Finnen inhuren!!!
Nog even over de machine. Wat leuk om weer eens aan boord te zijn van een ‘echt’ vliegtuig. Helaas ben ik nooit aan de beurt gekomen om gepromoveerd te worden tot 757-purser. Toch heb ik heel veel leuke vluchten op die machine gedaan. Het deed me denken aan een tijd waren vliegen nog echt avontuurlijk was; Zuid Afrika, Nepal, Sri Lanka. We hebben wat afgevlogen met die kisten.
Nu is het ook nog wel eens leuk hoor. Als we bijvoorbeeld naar… eeeh, of naar …nou ja, het is gewoon anders nu. De tropische bestemmingen van weleer hebben plaats gemaakt voor nationale bestemmingen.
Om even voor half twee raakten de wielen van onze Boeing het asfalt op Schiphol en na een zachte landing parkeerden we onze oude Delta weer bij de gate. Onze dag en mijn Finse avontuur zat er op. Ik heb het erg gezellig gehad, voor zoiets mogen ze me vaker bellen!
PS Ik heb weer eens problemen met mjn internetleverancier (Orange eze keer) dus het kan een paar dagen duren voor de foto's online staan.
Mijn laatste vlucht was ruim een maand geleden en dan gaat het toch wel weer kriebelen. Niet dat ik de passagiers echt mis, ik mis wel de gezelligheid en de sfeer die er altijd rondom het vlieggebeuren hangt. En vrijdagmiddag ging de telefoon. Ik mocht kiezen uit de volgende vluchten:
“-een Monastir …
-een Las Palmas als representative mee met Air Finland en…”
“Doe mij die laatste maar!”
Ik mocht dus mee als rep. (= afgevaardigde van onze club om de vragen van passagiers te beantwoorden en de speeches te houden) Er is namelijk vanwege de te verwachten zomerdrukte een vliegtuig compleet met bemanning gehuurd van Air Finland. Men had eerst gezocht naar een ‘los’ vliegtuig maar die bleek niet te vinden te zijn. Er was al helemaal niets beschikbaar in de 737 categorie dus werd het een 757 van Air Finland. Saillant detail: De OH-AFI (Finse registratie) was ooit eigendom van ons en vloog toen rond als de TKD. In het interieur zag je dan ook heel veel herkenbare zaken terug… Maar daarover later meer!
En daar stonden ze ineens, acht man sterk zonder voorbereiding. De dag ervoor waren ze aangekomen uit Helsinki, in een airport hotel gestopt en zonder ons gebouw gezien te hebben of op wat voor manier dan ook kennis te hebben gemaakt met ons als club, kwamen ze zich melden voor duty. Ok, ik lieg een klein beetje. Ze hadden wel een boekwerk gekregen met wat info. Ze waren alleen niet op de hoogte van; de crewroom, operations, toiletten, briefingkamers, maaltijdvriezers, rookruimten, postvakken, crewco, crewsupport en andere praktische zaken. In de vijf minuten die we nog hadden liepen we overal even snel langs en met rokende schoenzolen begaven we ons naar het bemanningencentrum en het vliegtuig…
Ik liet ze onderweg zien waar ze als crew goedkoop aan sterke drank konden komen. (Voor na de vlucht uiteraard!)
Tijdens de wandeling naar de machine vroeg één van de Finnen of ik ooit in Italië was geweest voor onze club. Ik beaamde dat.
Voor degenen die ‘ons’ nog niet zo lang kennen, in de jaren ’90 vlogen we veel charters vanuit Italïe voor een grote touroperator aldaar. Omdat ons Italiaans het veelal niet haalde bij dat van de lokale Italianen hadden we echte Italianen ingehuurd om als steward en stewardess de communicatie aan boord te vergemakkelijken. Een aantal jaar geleden zijn we er –helaas- mee opgehouden en toen is ook de lokale crew ontheven van hun functies.
Wat bleek nou? Zij had jaren geleden voor ons gevlogen als lokale stess. Van oorsprong is ze Fins maar ze werd ooit verliefd op een Italiaan en woonde daarom een tijdlang in Italië. Toen wij stopten met onze operatie daar, ging haar relatie ook uit en toen ging ze vliegen voor een club in de Verenigde Arabische Emiraten. Na zes jaar had ze het daar gezien, bovendien werd ze verliefd op een Fin dus verhuisde ze naar Finland. En ging ze vliegen voor Air Finland …
En dus stond ze ineens weer bij ons aan boord, op één van de vliegtuigen waarmee we een groot deel van onze Italiaanse operatie uitvoerden…
We haalden herinneringen op aan oud-collega’s en verbaasden ons over de toevalligheid. Ik bedoel, hoe groot is de kans nou dat zoiets gebeurt? Ik herkende haar in eerste instantie niet maar dat kwam vooral omdat ze toen ‘blond and skinny’ was. Ach ja, dat ben ik ook ooit geweest.
Enfin, we kwamen onderweg de ochtend-Finnen tegen. Wat een leuk volk is dat toch, erg complimenteus. Zodra ze elkaar zien zeggen ze ‘mooi mooi’. Moet je voorstellen dat je net een zware vlucht achter de rug hebt en iemand ziet je en die zegt; ‘mooi mooi!’ Als dat je zelfvertrouwen geen boost geeft …
(Later bleek overigens dat het gewoon ‘hallo’ betekent. Dag zelfvertrouwen)
Aan boord moest er nog een hoop gedaan worden. Onze cateraars hadden –overigens met de beste bedoelingen- de boel beladen maar helaas niet volgens het beladingschema van onze oude 757. Overal en nergens stonden boxen en drystores. Ik dacht dat ik als rep. een hele laidback vlucht zou hebben, beetje speechen en op je krent zitten en een boekje lezen. Niets van dat alles dus. Ik deelde mezelf in tweeën en ging voor en achter helpen om de trolleys klaar te zetten voor de service en om te laten zien wat ze onderweg allemaal nodig hadden op de kar. En de service was helemaal een spektakel.
Picture this: Je komt uit Finland en je spreekt geen woord Nederlands. Het assortiment wat wij aan boord hebben, is voor jou totaal onbekend. Neem als voorbeeld een ‘gevulde koek’. Op het plaatje in de verkoopfolder staat een halve afgebeeld. Vervolgens mag jij in 8 –veel te- volgepropte lades op zoek naar dat item. Als je het gevonden hebt (achterin la 4), kijk je op de turflijst en zoek je het item op, je zet een streepje, je onthoudt het bedrag en dan… blijkt het een groep van 8 personen te zijn die dwars door elkaar gaat bestellen. De helft articuleert niet goed of zegt iets dat niet op je lijstjes staat; ’twee kop of soep’, ‘een worstebroodje’ en ‘een Spa blauw’. Je handen beginnen te trillen, je rekenmachine slaat op tilt, de collega’s van de andere kar bellen je om hot snacks, twee kannen heet water, broodjes en… je loopt ietwat rood aan.
Ik had heel veel medelijden met ze. Ze bleven lachen en hun uiterste best doen. Zo goed hun best dat we outbound al door de broodjes heen waren. Omdat we zoveel verkocht hadden, was er geen tijd meer voor een tweede service. Ook inbound slechts eenmaal door de cabine gelopen. En qua omzet hadden we anderhalf keer zoveer verkocht als normaal op een Las Palmas. Klagen deden ze niet, het waren echt bikkels.We moeten vaker Finnen inhuren!!!
Nog even over de machine. Wat leuk om weer eens aan boord te zijn van een ‘echt’ vliegtuig. Helaas ben ik nooit aan de beurt gekomen om gepromoveerd te worden tot 757-purser. Toch heb ik heel veel leuke vluchten op die machine gedaan. Het deed me denken aan een tijd waren vliegen nog echt avontuurlijk was; Zuid Afrika, Nepal, Sri Lanka. We hebben wat afgevlogen met die kisten.
Nu is het ook nog wel eens leuk hoor. Als we bijvoorbeeld naar… eeeh, of naar …nou ja, het is gewoon anders nu. De tropische bestemmingen van weleer hebben plaats gemaakt voor nationale bestemmingen.
Om even voor half twee raakten de wielen van onze Boeing het asfalt op Schiphol en na een zachte landing parkeerden we onze oude Delta weer bij de gate. Onze dag en mijn Finse avontuur zat er op. Ik heb het erg gezellig gehad, voor zoiets mogen ze me vaker bellen!
PS Ik heb weer eens problemen met mjn internetleverancier (Orange eze keer) dus het kan een paar dagen duren voor de foto's online staan.
Comments:
Een reactie posten
Webloggers
Loppies' links
- Selective
- LaDoll
- ATCbox
- Van Stoffelen
- Wakeboard Loosdrecht
- Air Waseens ...
- Crewlounge
- Peter Cuyper
- Skyters
