Loppies

Geen beren of fietsers gezien, enkel auto’s. Om vijf over vijf stond ik weer in het gebouw. Ik had een heerlijke nachtrust achter de rug (ik lag er zaterdag al om half zeven in) en kon er vol gas tegenaan! In de cabinecrew alleen maar nieuwe gezichten en in de cockpit oude bekenden. Het beloofde dus weer een gezellige boel te worden!

Keurig op tijd gemeld, keurig op tijd aan boord en toen ging het even mis. We kregen namelijk een slottijd aan onze broek. We mochten pas een uur na onze officiële vertrektijd de motoren starten. Niet omdat het op Schiphol zo druk was, nee Antalya had het binnenkomend verkeer aan banden gelegd. Da’s balen. Zelfs al krijg je als freelancer per uur betaald. Zeker op dat tijdstip als je weet dat je bed nog warm is.

Één passagier had er weer mazzel mee. Op het normale tijdstip van vertrek bleek de beste man nog bij de marechaussee te zitten; zijn visum was 4 maanden verlopen. De koffer van de man was al, conform de procedures, van boord gehaald en stond op het platform. En ineens zien we de man, vanuit de clean area, smekend naar ons kijken. We overlegden even, officieel mag het niet maar onofficieel … We streken elkaar over de harten en lieten de man aan boord. De man in kwestie sprak alleen Turks dus waarschijnlijk heeft ie geen benul gehad wat er allemaal gebeurde. Nou ja, ook prima.

De overige passagiers waren gelukkig erg relaxed onder de situatie. Mijn motto is dat informatie geven vaak al onvrede wegneemt en als je de passagiers maar vertelt wat er aan de hand is, kunnen ze je dat nooit verwijten. Al zitten er natuurlijk altijd van die wijsneuzen tussen die “een oom hebben die ook vliegt en die verzint altijd van alles om de mensen dom te houden.” Die mensen moet je dan ook gewoon negeren.

De vlucht verliep soepel ware het niet dat wij, uit zelfbescherming, maar één keer de service deden omdat we anders al op de heenvlucht door de broodjes heen waren. En met boze passagiers aan boord duurt de vlucht twee keer zo lang.

Aan het begin van de vlucht verzocht ik de ouders, via de speech, om hun kroost te ontdoen van schoeisel voordat ze ze op de stoelen lieten staan. Duidelijk toch? Tijdens de service kwam ik aan bij een gezin waarvan één van de kinderen lag te slapen met zijn schoenen op de stoel. Ik ging door mijn knieën en verzocht haar vriendelijk om de schoenen van het jochie uit te doen. Ze weigerde. Ik vroeg haar het opnieuw, iets minder vriendelijk maar wel duidelijk, “net als thuis.” Maar thuis mocht hij wel met zijn schoenen op de bank en “je zei toch als ze op de stoelen stonden, niet als ie legt te slapen?” Ik vroeg haar daarop of ze werkelijk van mij verwachtte dat ik om had moeten roepen dat “kinderen hun schoenen uit moeten als ze op de stoelen staan, als ze met hun schoenen aan op de stoel in slaap vallen, dat kinderen ook niet op de armleuningen mochten staan met schoenen aan etc.?” Mevrouw vond van wel. Ik vond het vooral kinderachtig en week niet van haar zijde tot het jochie ‘ontschoend’ was. De passagiers erachter keken me aan en tikten tegen hun voorhoofd, wijzend op moeder.

Op Antalya kregen we een volle machine mee naar huis. Wederom ging het hard met de voorraad. Nu was wel duidelijk waarom, de Turken maken hun eigen markt kapot. Ik schreef al eens dat de sloffen sigaretten in een half jaar tijd bijna 9 euro duurder waren geworden. Van een passagier hoorden we dat de Turken gewoon 8 euro voor een kop koffie rekenen op de luchthaven. De passagiers stellen hun aankopen dus uit tot ze bij ons aan boord zijn maar ja, daar wordt met de belading vanaf Amsterdam, geen rekening mee gehouden. Dus ben je op rij 8 al door je broodjes heen en beginnen de passagiers ietwat geïrriteerd te raken. En jij kijkt maar naar je voeten terwijl je zachtjes door het gangpad sluipt om vooral geen slapende mensen wakker te maken.

Desondanks was het gezellig. Niet alleen omdat er nog een off duty collega aan boord zat maar ook door de cockpit. De beide heren onderhielden de passagiers met amusante speeches en tijdens het uitstappen op Amsterdam zagen we alleen maar blije gezichten. En echt niet alleen omdat ze eindelijk uit de kist konden stappen! We hadden er gewoon, met elkaar, een hele leuke vlucht van weten te maken.

Soms heb je dus vluchten die erg lang duren en soms kom je tijd tekort. Vandaag was het de laatste. Ondanks de bijna zeven uur vliegtijd hadden we nauwelijks genoeg tijd om bij te kletsen en het smoelenboek helemaal door te lopen. Ach, we fleurden elkaar evengoed op met de laatste roddels en nieuwtjes maar soms snak je gewoon naar meer verhalen. Wie weet vlieg ik volgend weekend wel weer …