Loppies

Op de vlucht van gisteren kwam ik erachter dat het service verlenen aan boord soms te vergelijken is met oorlog voeren. Een soort stratego-principe. Hoe zorg je dat je zonder kleerscheuren door de cabine loopt. De spelregels zijn als volgt: je hebt nauwelijks genoeg voorraad en een hele club hongerige en dorstige mensen aan boord met-zonder-geduld of begrip. Ze zouden er eigenlijk een soort bordspel van moeten maken. En natuurlijk moet dat dan geproduceerd worden door Jumbo …

Ik zie het helemaal voor me. Een plattegrond van een vliegtuig en de stewardessen zijn pionnen. Op je opdrachtkaart staat wat je moet doen. Bijvoorbeeld: Je hebt nog slechts één broodje, je staat op rij één en er kijken tien rijen hongerige mensen naar je. Wat doe je? Met de dobbelsteen gooi je een cijfer. Bijv 8. Dan mag je door naar rij 8, daar trek je een kaart en op die kaart staat wat mensen willen bestellen. In dit geval een cola en borrelnoten. Je bent dus even gered. Had er nou op de kaart gestaan dat ze twee broodjes wilden hebben, dan moest je weer terug naar af, rij 1, thermoskan vullen en opnieuw proberen. Ondertussen loopt er een digitale zandloper mee (voor het spelelement noemen we die even Falcon) en verdwijnt je voorraad als sneeuw voor de zon. De truc is zo snel mogelijk rij 31 te bereiken…

Wat denken jullie, zit er een spel in?

Maar goed, even terug naar de (harde) realiteit. Ik mocht zondag dus weer vliegen. Deze keer naar Izmir in Turkije.

Terwijl we aan het wachten waren op de passagiers viel mijn oog op een leuk tafereel. Wat Transavia-staarten weerspiegeld in het luchthaven gebouw en de mannen van de marechaussee die zorgen wat wij ons werk veilig kunnen uitvoeren. Maar om dan met z’n vijven te gaan staan wachten? Misschien was het wel voor de Transavia-kisten, zij hebben veiligheid hoog in het vaandel staan! Net als de andere maatschappijen overigens.

Vol goede moed en redelijk volle trolleys vertrokken we richting Turkije. Ook de mensen waren goedgemutst. En hongerig. En dorstig. En dan moet je weer even denken aan de eerste twee alinea’s. In de briefing vertelde ik mijn crew dat we de boel maar moesten verdelen, wat broodjes en andere zaken achter de hand houden voor de terugreis. En als het echt de spuigaten uit zou lopen op de heenreis, dan deden we maar één keer de service, nee-verkopen is namelijk echt niet leuk. Zo gezegd zo gedaan. Althans …

In de crew hadden we een nieuw meisje, net vers van de cursus en ongeveer 18 lentes jong. Zo schattig. Maar goed. Ze hield er iets andere normen en waarden op na dan ik gewend ben, mijn persoonlijke normen en waarden zeg maar. Zo stonden we op Turkije aan de grond en deed de schoonmaak hun werk. Als een tornado maakten ze alles schoon. Mijn nieuwe collega wil gaan zitten op een stoel. Op die stoel lag een snoepje. Dus gooide ze die op de grond, in de pantry waar de schoonmaker druk bezig is met zijn werk. En dat vond ze de normaalste zaak van de wereld! Ik niet. Ik vroeg haar waarom ze dat deed. “Nou gewoon, ik wist niet wat ik er anders mee moest.” “Sorry? We hebben drie vuilnisbakken en twee wastecontainers op een halve meter afstand staan. Moet nou die schoonmaker jouw rotzooi van de grond rapen? Ik dacht van niet. Wil je het alsjeblieft zelf even weggooien?” Ze sputterde nog even tegen, vond het vies om iets van de grond te rapen maar uiteindelijk deed ze wat ik vroeg. Het is toch te gek voor woorden dat je je beter voelt dan een ander mens, puur omdat jij stewardess bent en de ander ‘slechts’ schoonmaker is?

Achterin waren ze een beetje ‘vergeten’ wat ik eerde op de dag gebriefd had. Dus ze gingen met één broodje op de kar het gangpad in. Ik wenste ze heel veel sterkte…

Gelukkig hadden we echt aardige en begripvolle passagiers aan boord. Niemand reageerde raar of gepikeerd als we hun bestelling niet konden afleveren. We haalden dan ook opgelucht adem. Op de rest van de terugvlucht werkte ik aan de spelregels van mijn net bedachte cabine-spel. In mijn hoofd klonk de Nescafé-tune …