Loppies

Dat passagiers heel nuttig, handig en soms totaal onverwacht uit de hoek kunnen komen, gebeurde mij op mijn afgelopen vlucht naar Las Palmas…

Ik werd opgeroepen voor een vlucht met de Finnen (zie ’t log van 6 mei). Keurig op tijd meldde ik me aan en toen bleek ik de verkeerde meldingstijd te hebben doorgekregen. Dus ik was NOG véél keuriger op tijd. Zo’n 40 minuten te vroeg.

Ik dronk maar wat koffie, kletste weer eens wat bij en al gauw hoorde ik dingen die ik niet begreep; de Finnen waren gearriveerd in het gebouw. Ik liep naar de briefingkamer om me voor te stellen en… ik werd weggestuurd! Ze wilden eerst even zelf briefen. Dus ik zwierf maar weer even, even doelloos over de begane grond. Ze waren iets minder gezellig dan mijn vorige Finse crew, althans zo leek het.

Na een kwartier mocht ik er wel bij. De ‘stugheid’ van even daarvoor was als sneeuw voor de zon verdwenen. Het beloofde weer net zo’n gezellige vlucht te worden als die eerste keer.

Toen we aan boord liepen begroette ik ‘onze’ Kilo Delta en maakten we de machine klaar voor vertrek. En toen kwamen de passagiers. Even opgewonden als de vorige keer want het blijft spannend als je niet met een Nederlandse maar met een buitenlandse club vliegt!

En zo was daar de passagier uit regel 1, geboekt op rij 1. Hij had een bekend gezicht en toen ie vroeg “en, hebben die passagiers van de Las Palmas van vorige week zich nog misdragen tijdens de vlucht?” toen wist ik dat ik een hele hoop vergeten was op te schrijven in mijn logje van 19 juli. (Inmiddels is dat dus aangepast maar zo zie je maar dat passagiers best nuttig kunnen zijn!)De passagier bleek de gate agent te zijn van de bewuste vlucht!

Nadat alle passagiers aan boord waren en de deuren gesloten, trokken alle leden van de Finse cabine crew hun handschoenen aan …

Nu hoor ik jullie denken: “Pardon? Handschoenen? Het is hartje zomer en het regent!?”
En dat is natuurlijk geheel terecht. Behalve Jar-Ops (dat zijn gezamenlijke regeltjes binnen de burgerluchtvaart) hebben vliegtuigmaatschappijen ook nog hun eigen regels. Zo is het een standaardprocedure bij de Finnen om lederen handschoenen te dragen tijdens start en landing. De gedachte erachter is dat ‘mocht er zich een noodsituatie voordoen en je moet eventueel evacueren dan zijn je handen beschermd tegen eventuele scherpe dingen (glas, metaal) en kun je effectiever inspelen op de situatie.’ Ook heb ik passagiers aan elkaar horen vragen “waar dan dat zweepje is” maar ik kan jullie verzekeren dat dat er niets mee te maken heeft.

Aangezien ik ‘on top off’ mee ging en geen flight safety taken had -bovendien heb ik geen lederen handschoenen- ging ik mee in de cockpit. Wel eens een 757 cockpit gezien?
Inderdaad, ons vrouwen valt vooral op dat de kleurstelling BRUIN is ipv zwart.
Het uitzicht vanuit een 757 is overigens hetzelfde als vanuit de 737, kijk maar!

En rustig kabbelde deze vlucht weer voort. Ik had ervaren Finnen bij me (zo was de purser een kleine 12 uur voor meldingstijd terug gekomen van een Larnaca-Paphos) dus de service verliep vlekkeloos.

En zo lag het eiland erbij toen we aan kwamen vliegen. Tijdens de nadering kun je goed zien dat ze op Gran Canaria wel raad weten met al die wind! In de cirkel bevindt zich de landingsbaan.

Hebben jullie trouwens wel eens een Finse landing gezien? Komt ie!
En dan taxi je rustig het veld op en geniet je van het uitzicht. En als je nèt op de blokken staat, geniet je van je spiegelbeeld. Lang konden we er helaas niet van genieten, al gauw stonden de eerste passagiers alweer in de gate te trappelen om naar huis te gaan. En dat passagiers ook –onbedoeld- heel grappig kunnen zijn, viel me op toen ik bij deur twee (*zucht*) aan het instappen was. Ondanks mijn ‘normale’ uniform dachten veel mensen dat er geen Nederlands sprekende crewleden aan boord waren. Zo kwam er een knul van een jaartje of twintig binnen gewandeld, (type; Ik ben erg cool want ik heb zo lang in de zon gezeten dat de vellen aan mijn neus hangen) en hij nam achter mij plaats. Dat er op Las Palmas veel gelegenheden zijn waar Nederlands gesproken wordt en waardoor er weinig kennis van bijvoorbeeld de Engelse taal vereist werd kwam tot uiting toen hij aan zijn vrienden ging uitleggen dat ie het ‘eng’ vond om in een Fins vliegtuig te stappen. “Ooh, Fins. Nou, I am very scary!!!” Zijn vrienden lachten met hem mee. In gedachten lachte ik hem stiekem uit. (Ik ben ook maar een mens onder dat uniform!)

En toen was het alweer tijd voor de take off. Met excuses voor het bewogen beeld.

Onbewust is de wereld die ik met de Finnen deel, heel erg klein. Kende ik op de vorige crew al een crewlid omdat ik daar in het verleden mee had samengewerkt, ook nu had ik zo’n voorval. Ik zat lekker te keuvelen met de purser van de vlucht en ze vertelde me over haar vakantie, na deze vlucht was ze lekker 4 weken vrij. Ze vertelde dat ze een paar dagen naar Zwitserland ging, ze had er ooit gewerkt in Verbier en nu ging ze een vriendin opzoeken die daar woont en werkt. Na vijf minuten kletsen kwamen we erachter dat we ooit, op een nieuwjaarsnacht vijf jaar geleden, in dezelfde horecagelegenheid in Verbier hadden gewerkt. Haar vriendin had me toen aangenomen …