Loppies

Om tien over zeven in de avond meldde ik me aan voor een absoluut dieptepunt in mijn vliegcarrière. Maar dat wist ik toen nog niet. Anderen voelen het al op hun klompen aan als ze een nachtvlucht naar Kreta hebben …

En het was ook zo goed als volle maan …En mijn angst werd bewaarheid.

Terwijl we aan het wachten waren bij de gate zagen we onze passagiers al aan de bar hangen. Omdat wij beloond worden aan de hand van de hoeveelheid bier die wij verkopen, hadden we tijdens het ‘mies an plassen’ alle beschikbare blikjes gerstenat al koud gelegd. En toen zetten we de deur open.

Op hun klompen kwamen de jongens binnengelopen. Verstaan deed ik ze nauwelijks, ze kwamen uit de achterhoek. En dat bedoel ik niet negatief! Ze kwamen er gewoon ECHT vandaan. Daar kun je niets aan doen. Tijdens de vlucht waren de verschillende groepen jongens (verhouding man/vrouw aan boord: 110/40) nogal luidruchtig maar vooralsnog niet al te vervelend. Dat wil zeggen; onze mannelijke collega werd uitgemaakt voor 'homo', 'nicht' en 'flikker' maar steeds zo dat je niet zag wie het gezegd had. Nog voor we de Italië voorbij waren, waren we door al het bier heen. En dat alcohol op grote hoogte drie zo hard aan komt als op de grond …tsja.

Op rij 1 zaten een paar knullen van een jaartje of 17 van het type ‘beetje baldadig’. En toen één van hen zijn mobieltje uit z’n zak haalde om daarmee hardcore house over de speakertjes te draaien, moest ik even ingrijpen. Hij stopte het mobieltje weer in zijn zak om vervolgens vier keer hetzelfde te herhalen.

*zucht*

Dus kreeg hij een ‘notice of violation.’ Om vervolgens tijdens de nadering weer hetzelfde te doen en zijn vriendjes stookten hem lekker op.

*zucht*

Dus dat werden drie ‘travel restrictions’. En bij het afscheid nemen werd ik ‘een gestoorde bitch’ genoemd. Uiteraard had de jongen die het gezegd had niets gezegd, toen ik hem erop aansprak. Denken is één ding, zeggen weer een heel ander ding.

*zucht*

Tijdens het uitstappen stak de ene na de andere passagier een sigaret aan op de vliegtuigtrap.

*zucht*

Maar, er zaten ook leuke passagiers tussen. Zo kwam een jongen naar voren om een paar biertjes te halen voor hem en zijn vrienden. Terwijl hij geld uit z’n portemonnee haalde viel er een condoom uit. Zo schattig. Met een rood hoofd raapte hij z’n regenjasje weer op, pakte de biertjes en liep ie weer terug naar z’n stoel.


Op Kreta haalden we opgelucht adem. De heenvlucht zat erop. Veel erger kon het toch niet worden? Tijdens de cabine check bleken de stoelriemen van een complete rij verdwenen te zijn...

En daar kwam de eerste bus al aangereden. De eerste passagiers renden de trap op. Op hun hoofd een petje met zo’n aangenaaide pruik eronder, op hun onderarmen stond ‘Den Haag’ getatoeëerd en ze namen plaats op rij 1 en 2. Ik vreesde met grote vreze.

Onterecht gelukkig want al gauw vielen ze na de start in slaap. De een had z’n benen over de rugleuning van de stoel er voor gegooid, de ander lag gewoon op de grond voor rij 1.

*klein zuchtje*

Stilletjes boorde ons dappere vliegtuigje zich door de donkere nacht en tegen vieren landden we weer op veilige grond. Gauw namen we afscheid van de passagiers en toen liepen we richting het bemanningencentrum. Onderweg nog even nakeuvelend over de gebeurtenissen tijdens de vlucht. We liepen over de rolband, haalden onderweg wat mensen in en al gauw kwam het bemanningencentrum in zicht. Ik liep voorop, kwam een groepje onbekende passagiers tegen en ik vroeg vriendelijk “sorry, mogen we misschien even passeren?” De jongen aan wie ik het vroeg deed gelijk een stap opzij en zei vriendelijk “tuurlijk”. In het voorbijgaan hoorde ik zijn vriendin zeggen “ja, anders ga je toch weer lopen janken.”

Ik had geen zin meer om te reageren…