Loppies

*GRIJNST*

Ik heb gisteren een hele leuke dag gehad!

Het ging ongeveer zo...

Om kwart voor 4 ‘sochtends liep de wekker af en een uurtje later was ik op Schiphol om me te melden voor een ad hoc vlucht vol supporters naar Oporto. Aan boord hadden we een groep die op uitnodiging van een sub-sponsor van het Nederlands Elftal meegingen en buiten dat nog mensen die gingen omdat ze het ècht leuk vonden.
Je wilt toch zo’n vlucht een beetje een speciaal tintje geven, ook al had iedereen een hard hoofd erin of het allemaal goed zou gaan aflopen voor ons, dus hadden mijn collega’s en ik onze oranje versieringen en tenues weer uit de kast getrokken en daarmee onszelf en de kist onder handen genomen! Ook stond er speciale voetbalmuziek op, het feest kon wat ons betreft al heel vroeg beginnen.
Dat vond driekwart van de passagiers gelukkig ook, maar je hebt altijd mensen die dwarsliggen en het ‘beter weten’, mensen die wel meegaan maar eigenlijk geen zin hebben omdat 'ze er zeker van waren dat we toch wel zullen verliezen’ enz. Jammer!

Bij vertrek op Amsterdam hoorden we dat de luchthaven van Oporto dicht zat wegens slecht weer... Gelukkig klaarde het daar weer op en konden we, keurig op tijd, landen aldaar.
(Note: Anders hadden we moeten uitwijken naar Madrid en hoe de dag dan verlopen was...)

Vanaf de aankomst in Portugal liep het een en ander niet zo gesmeerd als zou moeten, we moesten bijna een uur wachten op de taxi’s die ons naar het hotel zouden brengen. Bij aankomst in het hotel bleek dat we, wederom, een uur moesten wachten voor onze kamers beschikbaar waren. Inmiddels was het 12 uur (Nederlandse) tijd. De vermoeidheid begon toe te slaan. Even een paar uurtjes de ogen dicht...
We hadden afgesproken om 15.00 uur in de lobby te zijn voor de pick up naar Braga.

‘Ben ik er dan ben ik er, ben ik er niet, dan ben ik er niet!’

We waren er uiteraard allemaal!

Braga was compleet oranje! Overal waar je keek zag je Oranje supporters rondlopen, de sfeer was uitermate goed. Het zonnetje kwam intussen ook tevoorschijn. Onze dag kon niet meer stuk!



De lokale Portugese bevolking liet ook duidelijk merken dat ze het Nederlandse Elftal goed gezind waren, overal zag je de (vorige week ingenomen) Heineken-hoeden terug.


Dankzij onze co-piloot en één van onze passagiers hadden we kaarten kunnen bemachtigen voor de wedstrijd. 1e rang, slechts 37 rijen van het veld. We zaten naast de perstribune waar ook Jack van Gelder rond liep. Aangezien hij een vaste lezer is van dit log, wilde hij met persé met ons op de foto...

Ach, wij zijn de beroerdsten niet!

Tsja, en toen de wedstrijd. Wat een sfeer hing er in het stadion, ik krijg nog kippenvel als ik er aan terug denk. Kippenvel tijdens het geloei toen de naam van Ome Dick omgeroepen werd, kippenvel toen het Nederlands Elftal de mat op kwam en vooral kippenvel toen het Wilhelmus uit duizenden kelen tegelijk klonk. Er hing veel van deze wedstrijd af en dat voelde je vanaf de tribunes meer dan wat dan ook. Hoop.

Er staat al heel wat geschreven in de kranten over hoe wij stonden te juichen en springen toen het 1-0 werd door de penalty, hoe we teneergeslagen en stil werden omdat Duitsland met 1-0 voor stond, het gejuich tijdens de 2-0, 1-1, 2-1(voor Tsjechië) en 3-0 voor ons. Het is dat er geen dak op het stadion zat maar anders...

Hier een impressie van het moment (in twee delen) waarop duidelijk is dat het over was voor Duitsland...
Filmpje 1, Filmpje 2

In de 86ste minuut verlieten wij de tribunes om met de taxi terug te gaan naar de luchthaven. We moesten de machine in orde maken voor de vlucht terug. De passagiers kwamen moe maar voldaan aan boord en nog voor de take off sliep meer dan de helft. Op Amsterdam bleek het weer erg slecht te zijn en de captain kon niet nalaten om te roepen dat "wanneer we niet kunnen landen op Amsterdam vanwege het weer, we dan waarschijnlijk moet uitwijken naar een luchthaven in Duitsland..." Even de Duitsers pesten, zie je het al voor je, duizenden Oranje supporters gestrand op diverse airports in Duitsland!?
We waren snel klaar met de service, de passagiers ook. Sommigen vielen in slaap terwijl ze net een stuk pasta op hun plastic vork geprikt hadden!

Om even over half vier waren we weer terug op Schiphol en slaperig verlieten onze passagiers het toestel. Wij liepen inmiddels ook op ons tandvlees maar we waren het er allemaal over eens;

Dit was een dag om nooit meer te vergeten!

*GRIJNST NOG STEEDS*