Loppies

Wat een vlucht...

Kwart voor één ‘smiddags moest ik me melden voor de vlucht Amsterdam-Sharm el Sheikh-Hurghada-Amsterdam, een duty van 15.05 uur. Vliegtijd heen, 4.21 uur. Tussenstuk 19 minuten en de vliegtijd terug 5.20 uur.

Wij konden de wedstrijd Nederland – Zweden vanavond dus niet zien...

Met een 6-koppige cabine crew en een drie man sterke cockpit gingen we weg vanaf Schiphol. Een ICA-vlucht op een Boeing 737-800...
Bovendien niet eens met een van onze eigen machines maar eentje die geleased is van een maatschappij in Zuid Afrika. Alles ziet er net even wat anders uit, de romp is gesponsord, er zitten winglets aan de vleugels en de cabine en de galleys...... hou op schei uit! Ik vind het echt minimaal drie keer niks. Misschien een kwestie van wennen maar geef mij onze eigen machines maar, daar weet ik tenminste alles op terug te vinden!

Wij als cabine crew hadden de diverse thuisfronten al ingelicht en we zouden via de sms op de hoogte gehouden worden van de stand van voetbalzaken. Alles indekken want stel nou dat de cockpit niet van voetbal hield?

De cockpit hield dus niet van voetbal. Althans, de gezagvoerder interesseerde zich er niet voor en de twee co’s, ach, ja, voetbal...

Damn!

Dat beloofde een ‘leuke’ vlucht te gaan worden.
Op Schiphol al direct aan de gate gechecked of rij 5 en 6 DEF afgeblokt waren voor de crew. Gelukkig, het gordijn hing er ook al. So far so good. Helaas een slotje gekregen van twintig minuten maar de passagiers leken gezellig, wij hadden er zin an, de vlucht kon beginnen!

Onderweg een paar dronken, opgeschoten passagiers van het type ‘Dirk en Desirée Twee keer Bellen’ tot de orde moeten roepen. Er volgde een weinig plezante discussie maar ik vind het gewoon niet zo leuk wanneer er tegen mijn collega wordt gezegd ‘wat kan jij g**l kijken zeg!’. Zeker niet als er alcohol in het spel is en er totaal geen aanleiding was voor een dergelijke opmerking. De bewuste passagiers moesten nog mee naar HRG. De gezagvoerder had gezegd dat, als ze nog meer amok maakten, ze er op Sharm El Sheikh afgingen. Op SSH werden ze nog even streng toegesproken door één van de co’s maar ze hielden zich verder gedeisd. Bij het uitstappen op Hurghada boden hun vriendinnen nog hun excuses aan voor het gedrag van de vriendjes. Gelukkig waren zij wel nuchter en heb ik ze verteld dat hun namen worden doorgegeven aan de crew die ze ophaalt. Indien dan bij het boarden vanaf HRG opgemerkt wordt door onze collega’s dat er opnieuw sprake is van teveel alcohol gebruik en ongewenst gedrag, ze misschien wel geweigerd zouden kunnen worden voor de terugvlucht. De boodschap kwam duidelijk over!

Inmiddels hadden mijn crew en ik onze vrouwelijke charmes in de strijd gegooid en bleek onze cockpit bemanning niet zo heel erg afwijzend te staan tegenover het voetballen. Mooi! De frequentie van de Wereldomroep hadden we al gekopieerd (met dank aan F.C.B!).

Halverwege de eerste helft gingen we instappen op HRG, veel passagiers vroegen of ze de wedstrijd konden zien aan boord... Nee, want dan zouden we ons niet meer hoeven te ver-excuseren voor de lage ticketprijs! Weet je wat dat kost, satelliet tv aan boord?

De rest van de vlucht is geschiedenis. Tijdens mijn rustperiode, die viel precies samen met de tweede helft, verlenging en de strafschoppen, deed ik verslag van de wedstrijd over het omroepsysteem aan boord. Natuurlijk zaten er mensen aan boord die niet van voetbal hielden maar ja, de massa gaat dan voor. Het gejuich, de opluchting en de ontlading die volgde nadat Arjen Robben de verlossende goal scoorde was historisch te noemen! Het leek wel alsof we met ons allen de Staatsloterij hadden gewonnen...

De laatste paar uur van de vlucht sliepen de passagiers. De meesten hadden een gelukzalige glimach op het gezicht...

Wij gaan naar de halve finale en ik sta stand by... Zou ik er dan weer bij zijn?