Loppies

En toen ging de wekker alweer. Weer zo vroeg, 2.40 uur om precies te zijn. Mijn koffer had ik de avond ervoor al ingepakt. Dikke sokken en dikke wanten want ik ging naar het hoge noorden. Grunn dus. Wel eerst even via Las Palmas, anders is de werkdag wel èrg kort!

Het instappen ging redelijk vlot tot ineens het alarm in de brug afging. Wat bleek? Er liep een groep jongens aan boord, een mannetje of 20, en één van die lolbroeken vond het nodig (lees= ontzettend stoer) om op een knop op het bedieningspaneel van de brug te drukken. Met als gevolg dat we het boarden moesten stopzetten en de gate opnieuw aangesloten moest worden. Helaas was de brug zo overstuur geraakt door het voorval dat ze van schrik niet meer voor of achteruit wilde bewegen. Dus moest er een TD-er van de luchthaven geroepen worden. Ondertussen hadden we van een aantal passagiers begrepen dat men wist wie de knop had ingedrukt maar toen we verhaal wilden halen hield iedereen zijn/haar kaken stijf op elkaar. Heel jammer, die lolbroek realiseert zich niet wat voor ellende hij veroorzaakt had. Enfin, uiteindelijk konden we met een half uur vertraging het luchtruim kiezen. Aan de groep lolbroeken hebben we de rest van de vlucht geen kind gehad. Behalve dit akkefietje bleken er ook nog 5 passagiers ge-offload te moeten worden; de reisorganisatie waarmee men geboekt had, bleek niet te worden erkend door onze vliegmaatschappij. Hoe sneu, dan hoor je bij de gate pas dat je vakantie in het water valt en dat je, naar ale waarschijnlijkheid, ook nog eens je zuurverdiende geld kwijt bent. Pas nadat we final figures kregen bleek het om een misverstand te gaan. Dat wil zeggen, de passagiers zaten niet bij ons aan boord maar op een andere vlucht van onze club. En laat die machine nou nèt vertrokken zijn ...

Stilletjes vlogen we ook de overige slaapdronken passagiers naar het zuiden, we slopen onderweg door het gangpas en verkochten hier en daar wat koffie en andere eetwaren. Heerlijk uitgerust en voldaan stapten onze passagiers dan ook uit op Gran Canaria. De warmte hing alweer in de lucht en wat is er nou lekkerder dan wakker worden op een zonovergoten terras onder het genot van een vers kopje koffie en niets anders aan je lijf dan een korte broek, een t-shirt en een paar teenslippers?

Ietwat jaloers zwaaiden we onze passagiers dan ook uit. We hoopten maar op wat zonneschijn in Groningen. Maar helaas, W. was er niet. En GRQ is geen GRQ zonder hem! Dat ie het maar weet...

Halverwege de middag kwamen we bruusk tot stilstand op de baan in Groningen. Dit omdat het een korte baan betreft en je (de piloten dan hè!?) nogal vol op de rem moet gaan staan om op tijd tot stilstand te komen. Het zonnetje keek ietwat waterig tussen de wolken door. We namen afscheid van onze piloten, zij hadden een taxi-rit naar Amsterdam voor de boeg. Wij gingen het hotel in. En met ons nog een bemensing of vier. Gezellige boel dus. Al hielden de meesten van ons het na het eerste drankje voor gezien. Sommigen zelfs nog vóór het eerste drankje (foei!). Even een powernapje en toen was het tijd voor het diner. En dat het best lastig is om met twaalf man een beslissing te nemen, daar kwamen we achter toen de ene helft nog bij 'Het Zwarte Schaap' stond en de andere helft al onderweg was naar 'Humphrey's'. We trokken een sprintje en sloten ons aan bij de rest.

Na de maaltijd gingen we een kijkje nemen in het imperium van meneer K.; we begonnen en eindigden in de 'Drie Gezusters'.

Waar is de tijd gebeleven dat we het licht aan deden in 'de Blauwe Engel'?

Zie je W., GRQ is niet compleet zonder jou ...